Ախ այդ դեմքերը՝ գետաձիու կաշի,
Ախ այդ աչքերը՝ հոգու կափարիչ,
Այստեղ ես օտար եմ, այստեղ ես օտար եմ,
Ես եկել եմ ուրիշ, ուրիշ աշխարհից:

Նրանք, որ կարված են իրենք իրենց մեջ,
Նրանք, որ սնվում են իրենք իրենցով,
Ախ, այդ դեմքերին ոչ մուտք կա, ոչ ելք,
Համակ կշտություն, ոչ մի կաթիլ սով:

Այդ մարդիկ, այդ մարդիկ, ախ, ինչ սառն են նրանք,
Նրանց շունչը սառույց է՝ անողոք ու սպանող,
Ու ամբողջ մի կյանքից՝ ոչ մի կետ շփման,
Ու ամբողջ ընթացքում՝ ոչ մի լար՝ կապող,

Այդ մարդիկ, այդ մարդիկ մեռած են այնքան,
Այսքան շատ մարմին, այդքան քիչ ապրող,
Եվ ամբողջ մի կյանքից՝ մի սիրտ՝ չոորացած,
Եվ ամբողջ ընթացքում՝ միայն կեր լափող:

Իմ ծիծեռնակ բարի, դու մնա, դու մնա ինձ հետ,
Այս գիշերն աշխարհի միասին անցնենք,
Առ ինձ քո թևերին, տարի ինձ հետ՝ երկինք,
Իմ ծիծեռնակ փոքրիկ՝ իմ սիրտ, իմ սիրտ, իմ սիրտ, իմ սիրտ ․․․

Աղբահանն եմ ձեր թաղի, էն թաղի, էս թաղի,
Էս գործին եմ տաս տարի, տաս տարի, տաս տարի,
Տաս տարվա մեջ մի անգամ գործս չի կանգնել,
Տաս տարի, ամեն վայրկյան աղբ եք արարել:

Աղբահանն եմ ձեր թաղի, էն թաղի, էս թաղի,
Էս գործին եմ տաս տարի, տաս տարի, տաս տարի,
Աշխատանքս շատ պայծառ ապագա ունի,
Էսքան աղբ, որ ձեր մեջ կա, ո՞վ պիտի տանի:

Ճանապարհ ընկա, գնացի այս աշխարհի,
Անհանգիստ ու չորս ամենամութ անկյունները,
Որ գտնեմ-բերեմ իմաստն իմ գոյության:

Բայց այդպես էլ ես չհայտնաբերեցի,
Նոր տերեր, գանձեր կամ էլ ճշմարտությունը շատ մեծ,
Միայն մի փոքրիկ լուսին առանց տիրոջ:

Հետ․․․ հետքերը թողել եմ, վերադարձի հետքը,
Որ մի օր ես վազեմ իմ տուն,
Հետ․․․ թողել եմ իմ հետքը,
Բայց չեմ թողել հույսը,
Որ մի օր հետ կվազեմ իմ տուն:

Ու երբ քարշ տվի լուսինն իմ հետևից,
Դուք ինձ նայեցիք զարմացած ու սուլեցի ք,
Բայց ես արդեն չունեի ցանկություն ոռնալու:

Մի քիչ կանգնեցի լուռ, մտամոլոր,
Զուսպ կատաղությամբ հաչեցի ու ցատկեցի,
Որ բռնեմ քղանցքը Ծիր Կաթինի:

Հետ․․․ հետքերը թողել եմ, վերադարձի հետքը,
Որ մի օր ես վազեմ իմ տուն,
Հետ․․․ թողել եմ իմ հետքը,
Բայց չեմ թողել հույսը,
Որ մի օր հետ կվազեմ իմ տուն:

Մեր հանդիպման օրը ես չեմ մոռացել,
Ոչ մի նման բան դեռ չէի զգացել,
Կամ դա սեր էր խելագար՝ առաջին հայացքից,
Կամ վերին պատիժ՝ ընկած գլխիս երկնքից։

Մեկը մեր երգերը գրել ու ագուցել էր,
Բայց վաղուց արդեն նրանց հանգույցը արձակվել է, ու

Սա է, որ կուզեի պատմել քեզ ու ոչինչ,
Ոչինչ չթաքցնել, ասել ամեն ինչ
Ու քեզ ցույց տալ, թե ով էի ես մինչ այդ,
Եվ ինչ դարձա ես քեզ հանդիպելուց ի վեր։

Մեր հանդիպման օրը տագնապ մենք չզգացինք,
Գուցե նրանից, որ միասին մեկ շիշ ջին դատարկեցինք,
Իսկ հետո արդեն երբ մի քիչ էլ խմեցինք,
Միմյանց հավերժական սիրո խոստում տվեցինք։

Մեկը մեր երգերը գրել ու ագուցել էր,
Բայց վաղուց արդեն նրանց հանգույցը արձակվել է ու

Ու սա է, որ կուզեի պատմել քեզ ու ոչինչ,
Ոչինչ չթաքցնել, ասել ամեն ինչ
Ու քեզ ցույց տալ, թե ով էի ես մինչ այդ,
Եվ ինչ դարձա ես քեզ հանդիպելուց ի վեր։

Երբ անցան վերքերն ու ես բոլորին արձակեցի,
Իմ բոլոր հետքերը վերջին բառերում հավաքեցի:

Գաղտնախոս Առավոտյան,
Անտառից ինձ երգեցին՝
Ժամանակն է հեռանալ․․․

Երբ անցան բառերն, իսկ դու Անտառի շեմին մնացիր,
Իմ բոլոր պարտքերը քարին ու մեգին ես պատմեցի:

Անտառի լուռ անձրևով,
Պատրաստվում եմ ձայների
Հորձանուտը հեռանալ ․․․

Թույլ ու թեթև մի հարված,
Շունչը պահած մի հովիկ,
Մեզ կտանի հանգիստ ցած,
Կխոնարհի բոլորին:

Մեզ կջարդի ամեն ձի,
Մեզ կծամի ամեն կով,
Բայց մենք կպած ենք հողին,
Բայց մենք ամուր ենք երգով:

Ու երբ ահեղ, խելահեղ մրրիկը հսկաներ զգետնի,
Մեն առույգ, նոր ուժ առած, կհառնենք կրկին:

Մենք ամեն ինչ կզիջենք,
Չենք ասի ոչ-ոքի՝ ոչ:
Ու մեզ մարդիկ կկոչեն
Թույլ ու անկամ կանաչ խոտ:

Մեզ կջարդի ամեն ձի,
Մեզ կծամի ամեն կով,
Բայց մենք կպած ենք հողին,
Բայց մենք ամուր ենք երգով:

Ու երբ ահեղ, խելահեղ մրրիկը հսկաներ զգետնի,
Մեն առույգ, նոր ուժ առած, կհառնենք կրկին:

Պատանդն էի ես մի ժամանակ իմ երազների,
Ցանկանում էի տուն կառուցել գետի ափին,
Տուն, որը պետք է ինձ պաշտպաներ վտանգից,
Տուն, որը պետք է շունչ հաղորդեր իմ կյանքին:
Քարը քարին, ոչ ավազին,
Տունը քարից կամ աղյուսից,
Քարը քարին ու շաղախին,
Տունը քարից կամ աղյուսից:
Անապատի հողմն ու Փոթորկալից ծովը, չեն սասանի հիմքը իմ,
Անդավաճան ձեռք է շարել պատերը, Երազանքի տունս է սա
Մեկ մեկ արդեն (նույնիսկ) չեմ գիտակցում որտեղ եմ ես,
Ու վստահ չեմ, հյուր եմ այստեղ, թե տանտեր,
Շատ կուզեի տեղավորվել մեծ ծառի գագաթին,
Ու սևեռել հայացքս իմ անորոշ ապագային:
Քարը քարին, ոչ ավազին,
Տունը քարից կամ աղյուսից,
Քարը քարին ու շաղախին,
Տունը քարից կամ աղյուսից:
Անապատի հողմն ու Փոթորկալից ծովը, չեն սասանի հիմքը իմ
Անդավաճան ձեռք է շարել պատերը, Երազանքի տունս է սա․․․

Ես երգերի անհոգ հետախույզ էի,
Մեղեդիների խորհրդավոր լրտես,
Եվ բարձրանալու իմ բաժին լույսը,
Սրտի եզրի ջրհորից էի գտել:

Դեգերումներում իմ գաղտնի և ուրախ,
Ես մոլորվել էի անծանոթ կողմերում,
Երբ աղջամուղջից որպես Արեգակ,
Իմ դեմ հառնեցին մեծափառ արքաները:

Ու ես ապշահար ծնկեցի,
Ու ես կարկամած մարեցի,
Իսկ նրանք ինձ անթարթ նայեցին,
Ու տեսան ․․․

Նրանք ինձ պահ տվեցին մի աշխարհ ոսկեթել,
Բանալի մի լուսե, մի նամակ երկնային,
Նրանք ինձ պատվիրեցին հանկարծ չքնել,
Որ երբեք չկրճատվեն այդ երկրի սահմանները:

Ու ես պապանձված ցնծացի,
Ու ես երջանիկ արտասվեցի,
Իսկ նրանք ինձ երկար նայեցին,
Ու հեռացան ․․․

Արթնացա երեկ, երեքն անց կեսին,
Երեսուն տարի հետ նայեցի շփոթված,
Իմ աշխարհն անցել էր որպես մի տեսիլք,
Ամեն ինչ անցած էր, անցած գնացած:

Դավաճան, անշնորհք դավաճան,
Չպահեցիր ոչինչ, անգամ
Մի արահետ չպահեցիր:

Դավաճան, ակամա դավաճան,
Կամակոր կրքերին անկամ
Գերի մնացիր:

Ինչքան սարեր ելնեմ,
Ինչքան լճեր լողամ,
Ինչքան ձորեր իջնեմ,
Անձրևներից դողամ,

Ինչքան երգեր պիտի
Կապեմ ծառի ճյուղից,
Կորած շավիղներից,
Գտնեմ միակ ուղին,

Որ դուրս գամ Ճանապարհ, Ճանապարհ,
Դեպի քո սիրտը,
Երկար Ճանապարհ, Ճանապարհ,
Դեպի քո սիրտը:

Քանի քամի գրկեմ,
Քանի աղբյուր բանամ,
Քանի անգամ մեռնեմ,
Հառնեմ ու հետ դառնամ:

Որ դուրս գամ Ճանապարհ, Ճանապարհ,
Դեպի քո սիրտը,
Դժվար Ճանապարհ, Ճանապարհ,
Դեպի քո սիրտը:

Ու երբ կմաշեմ
Յոթ զույգ երկաթ մաշիկ,
Պողպատ յոթ ցուպ իմ ձեռքերում,
Այնժամ կհիշեմ,
Որտեղ է բանալին՝ պահված
Գաղտնի բավիղներում:

Երկար,
Ճանապարհ,
Ճանապարհ,
Դեպի քո սիրտը:

Կարմրաշեկ այդ ծաղրածուն՝ Աշունը,
Քշում է իր միականի հեծանիվը,
Ւնչ ես ինձ հետ անում,
Աշուն, սրիկա Աշուն...

Ես ծնվեցի՝ որպես տերև դեղնած,
Աշնան վերջին օրերն ապրող մի կորացած ծառի,
Իր հուշերի հաշվին շնչող, ուշակորույս ծառի,
Ծառի բեռան տակ անհույս կքած։

Տերևների մեջ հին ու հնությամբ շնչող,
Հին ու հանգած կրքերն են՝ հոգնած քենով
Թունավորում ներկան՝ ներարկելով անցյալը,
Ներկելով ներկան անիրական վերգով*։

Ու սանրվածքներն այս խորթ ու շարժումներն օտար,
Ու հայացքներն դատարկ, ոչինչ չասող,
Ու գլուխներն այս՝ հայացքներից դատարկ,
Ողնաշարները կոր ու փայտ լսող։

Ու կառույցներն այս գորշ, անշունչ, անկիրք
Ու առևտուրն այս բիրտ ու անհեթեթ
Միթե՞ չի մնացել մի գիրկ կարգին
Ուր կարելի լիներ նետվել

Որտե՞ղ, որտե՞ղ կորար, իմ պատանի լուսե,
Իմ աղջնակ փերի, արդյո՞ք որտեղ կորար,
Եթե դուք դեռ, դուք դեռ կարող եք ինձ լսել,
Պոկեք ինձ այս Աշնան անգութ գրկից ...

Այս կրակները սուտ, ուր ջերմությունը՝ չիք,
Ու փորերից ելնող հրճվանքն անասնական,
Այս խնդությունը կեղծ ու սալյուտները սին,
Մի՞թե արդեն ոչինչ, արդեն ոչինչ չկա։

Լոկ աղջիկներն մոմե և տղաներն այս՝ բութ,
Պիտի ծնեն երթեր՝ մեղկ հորթերի հլու,
Պիտի կոկորդ կրծեն մի ոսկորի սիրույն,
Հարմար տեղի համար խեղդեն պիտ իրարու։

Որտե՞ղ, որտե՞ղ կորար, իմ պատանի լուսե,
Իմ աղջնակ փերի, արդյո՞ք որտեղ կորար,
Եթե դուք դեռ, դուք դեռ կարող եք ինձ լսել,
Պոկեք ինձ այս Աշնան անգութ գրկից ...

Ու՞ր, ու՞ր է գլորվում այս անհեծան անիվը,
Մի ծեր մայր ու բյուրավոր անհայր որբեր...

Այս հողը՝ երգված, ներկված արյամբ,
Խռոված հողն այս՝ մարմինների մարմին,
Սպասում է, երբ պիտի քոչի վերջին
Խեղված, տարաբախտ խառնածինը:

Գիտեմ՝ պետք է լինել ուրախ, պիտի երգեր երգել,
Պիտի հրճվել ու գովերգել ներկան,
Որ կենդանի ենք դեռ՝ այս եզերքում խղճուկ,
Որ ուտելու՝ հաց, խմելու՝ ջուր, դեռ կա:

Կարմրաշեկ այս ծաղրածուն՝ Աշունը,
Քշում է իր միականի հեծանիվը,
Ւնչ ես ինձ հետ անում,
Աշուն, սրիկա Աշուն...

* երգ-վերք։

Արթնացա, իսկ ծառերն արդեն հագնվել են,
Բողբոջներն անամոթ լեզուները հանել են,
Տանիքին անկանոն հառաչող կատուներ են,
ճնշում են չափում տատիկներ-պապիկները:
Հե՛յ …

Մարդիկ հեղձուկ բներից հեղեղվում են,
Փողոց են լցվում, փոթորկվում ու հորդում են,
Էլ չեն համբերում, էլ չեմ համբերում,
Ես էլ դուրս եմ վազում՝ բոլորին գրկելու:

Գարուն, գարուն բացվեց մեր աչքերում,
Գարուն, գարուն բացվեց մեր սրտերում,
Գարուն ...

Ամենուր, ամեն օր, ամեն մեկն է գարուն,
Երակներս երգում են ու շունչս՝ պարում,
Ժպտադեմ, մեղրահեր, հերարձակ աղջիկներ են,
Պտտում բոցավառ, ջերմաշունչ ջահելները:
Հե՛յ …

Ու էլ ոչ մի կապանք չի կարող կաշկանդել,
Գարնան կախարդանքն անհնար է քանդել,
Ոչ մի խև խեղկատակ, ոչ մի մութ մթնածին,
Չի կարող դիմանալ էս գարնան արածին:

Գարուն, գարուն բացված մեր աչքերում,
Գարուն, գարուն բացված մեր սրտերում,
Գարուն …