Ես քու սէրն եմ,
Սիրուդ ջերն եմ,
Մենաւոր.

Ես եմ քո կին
Դու՝ իմ հոգին
Յենաւոր։

Ձայնդ հընչեց սիրոյ կայծակ շեշտակի,
Հոգիր շընչեց գարուն-փայլակ հեշտակի։

Շունչըդ առայ կուռ ծոցերով՝
Գըրիչ դառայ հուր բոցերով։

Ձայնիկ ունիմ՝ հայուն-մայուն,
Սըրտիդ բունեմ կայուն-մայուն.
Ո՛վ իմ թեւիկ,
Տո՛ւր իմ հեւիկ
Թըռչեմ երթամ․․․։

Բարակ ուղին սողալով։
Ոտի տակին դողալով`
Ճամբի ծայրին բուսել է
Կեանքի ծառը շողալով։

Ի՜նչ լայն սիրտ է, որ ունի,
Այս ճանապարհն Անհունի․․․
Մարդու, բուսի, գազանի
Եւ թեւաւոր Թըռչունի:

Հոգիս թիթեռ
Մի վայր մի վեր
Յոյս ծովերով թեւելով՝
Հոգիս մի բեռ
Անմայր անսէր,
Լոյս հովերով հեւելով․․․։

Շընչէ՛, հովիկ,
Դու թոթովիկ՝
Կեանքի սէրը՝
Սըրտի բերը՝
Պարուրելով,
Ծարուրելով՝
Ծովի ալքէն,
Ամպի ծալքէն,
Ալ ծաղկունաց
Հըրոյ հալքէն,
Թող նա վառռ՛ իմ ծոցիկին ոսկի լոյս,
Հողմահարէ՛ դու բոցիկին, որ իմ յոյս՝
Լանջիս վերայ
Յաւէտ եռա՛:

Մուգ նոճիներ միգապար՝
Ճամբի վերեւ սիգապար՝
Դէպի երկինք հըրազայր,
Կանաչ յուսով սըրածայր,
Ճիւղերն ի վեր կոնաւոր՝
Կարծես լինին տօնաւոր։

Կուսատերեւ մայրիներ՝
Յուսաբեղուն այրիներ,
Փըշերն աչքին պիշելով՝
Արեւ օրեր յիշելով,
Քարերի ծոց պատառել
Ամպերի գոգ կատարել։

Ձիւնիկ լուսին,
Սարի ուսին,
Դեղին-կարմիր շաղալէն,
Ալիք-ալիք խաղալէն,
Ծովի ծոցին՝
Ալ ժապավէն
Տուել բոցին։

Ծառեր, հողմեր,
Ամեն կողմեր,
Թըռչուն դառել երգելով,
Հեռու-հեռու հերկելով,
Երան-երան
Թռելով
Օդի վերան։

Սալայատակ-սալայատակ քալեցի,
Սալի վերայ կեանք ու ջանքըս հալեցի.
Ոսկի, արծաթ սալի սըրտում սարերով,
Ծառ ու ծաղիկ սալի շրջում բարերով:
Սալը յեցած և ո՛չ մի բան չիմացաւ,
Վերան յիմար կեանքի ուղին վիմացաւ:

Օրէ օր
Ճըրագ առ,
Պահէ վառ`
Մտքիդ յար
Լուսատու,
Նորէն նոր
Կըրակ տար
Անըսպառ`
Սըրտիդ լար
Յուսատու։

Անուշ գարուն,
Ծաղիկ, բողբոջ,
Զվարթ առուն,
Կայտառ խոխոջ,
Կանաչ դալար,
Ծիծաղ ցողիկ,
Վտակ դալար,
Դուք ու՞ր թողիք։