Բեռդ դի՛ր ուսիդ ու քայլի՛ր անվերջ,
Կլինի դա խաչ, թե մի գորշ քիմեր,
Չգցե՛ս, չթողնե՛ս ճամփին։
Երբ վերցնես մի մուրճ և սարքես դու տուն,
Կստացվի հյուղակ, թե շքեղ դղյակ,
Չլքե՛ս, չդառնա՛ս անտուն։

Մերկ խաչ՝ քիմեր,
Մեր Հայր, Հայր մեր,
Մերկ ուսերիդ մեղքեր,
Խաչ, քիմեր,
Մեր Հայր, Հայր մեր,
Մերկ ուսերիդ արև պայծառ
Կամ ցուրտ ձմեռ,
Տարեցտարի քամի մերկ ուսերիդ...

Երբ գտնես կեսիդ, ունենաս որդի,
Չդնե՛ս գլխին ոչ՛ թագ, ոչ՛ փշե պսակ,
Այլ սիրի՛ր և օրհնա՛նքդ տուր։

Իսկ երբ կհասնես քո վերջին ժամին,
Չփորձես փախչել կամ աղաղակել,
Այլ ճախրիր, որ այրվես անմաս։

Մերկ խաչ՝ քիմեր,
Մեր Հայր, Հայր մեր,
Մերկ ուսերիդ մեղքեր,
Խաչ, քիմեր,
Մեր Հայր, Հայր մեր,
Մերկ ուսերիդ արև պայծառ
Եվ ցուրտ ձմեռ
Տարեցտարի քամի մերկ ուսերիդ։

Մեր դաստակները ծիրանի քամող
Շաղախվել են արդեն այդ գույնով։
Գույնով վաղ առավոտվա կամ արևմուտի,
Որ միայն մի շերտ է թողել կապույտի։

Այդ էլ բաժին անգղի սև թևին,
Բոլորը բաժին անգղի սև թևին։

Սև միալար, կարմիր միալար,
Գույները փոխում են իրար միալար։
Պատերազմ է, գայլերը, գայլերը լռել` շներն են ոռնում,
Մնացել է մի սիրտ ժայռի կատարին։

Այդ էլ բաժին անգղի սև թևին,
Բոլորը բաժին անգղի սև թևին։

Հոգնել են մարդիկ կենակցելուց մահվան հետ,
Լքել են նրա գարշահոտ անկողնում։
Միայն պատանիները, այրերը անփորձ
Դեռ կին չտեսած, փորձում են, մահվան կենաց են խմում հարբելով։

Այդ էլ բաժին անգղի սև թևին,
Բոլորը բաժին անգղի սև թևին։

Ծեր, հիվանդ աչքեր,
Ծույլ, հոգնած շարժումներ,
Մինչ մահ միայն մի քայլ։

Մունետիկի աչքերում կար թախիծ,
Երբ նա հայտնեց վերջապես մեծ ամբոխին,
Որ եկել է այդ օրը և քաղաքի ծեր դահլիճը,
Ինքն է իրեն կախելու սապնոտ թոկից:

Հին քաղաքի փողոցներում սուլում էր քամին,
Ու մեղմ ճոճում ծեր հյուծված դահճի մարմինը մերկ։

Իսկ այդ ժամանակ պարզ էր դարձել բոլորին,
Որ քաղաքի ուսերին իջել է ստվեր
Ստվերը նոր դահճի, որը իշխում էր արդեն
Սարսափը պատեց ամբոխին և նա ցրվեց։

Հին քաղաքի փողոցներում սուլում էր քամին,
Ու մեղմ ճոճում ծեր հյուծված դահճի մարմինը մերկ։
Ու մունետիկի աչքերում կար մի թախիծ,
Երբ քայլում էր նա տխուր դուրս քաղաքից։
Հասկացել էր նա վաղուց՝ կյանքը միշտ է այդպիսին,
Որ պահանջում է դահիճ ամեն ամբոխին,
Ամեն ամբոխին․․․

Ճանապարհ երկար, մերթ լույս է, մերթ՝ խավար,
Օրերի շարան անվերջ․ ճանապարհ երկար։
Կապույտ մի մոլորակ, որ տունն է մեր միակ,
Եվ մի կյանք երկար ու ձիգ։

Կյանքի բեմի նախերգակներն ենք մենք
Եվ ամեն օր ձեզ համար խաղում ենք
Մի պիես՝ անսկիզբ, անվերջ։

Մեծ բեմի նախերգակներն ենք մենք
Եվ ամեն օր ձեզ համար երգում ենք
Հին մի երգ՝ անսկիզբ, անվերջ։

Հարցերով լեցուն գիշերում մի լույս աղոտ
Ափսոսանք անցած ճամփի․..
Կարոտով լցված հոգու խորքում մի ձայն,
Եվ մի երգ՝ երկար ու ձիգ։

Կյանքի բեմի նախերգակներն ենք մենք
Եվ ամեն օր ձեզ համար խաղում ենք
Մի պիես՝ անսկիզբ, անվերջ։

Մեծ բեմի նախերգակներն ենք մենք
Եվ ամեն օր ձեզ համար երգում ենք
Հին մի երգ՝ անսկիզբ, անվերջ։

Գացե՛ք, տեսե՛ք՝ ով է տարել զ`էծ,
Գացին, տեսան՝ գելն է կերել էծ։
Գելն ու էծ,
Ձեզ՝ Բարեկենդան,
Մեզ՝ բարի Զատիկ։

Գացե՛ք, տեսե՛ք՝ ով է տարել գել,
Գացին, տեսան՝ սուրն է կտրել գել։
Սուրն ու գել, գելն ու էծ,
Ձեզ՝ Բարեկենդան,
Մեզ՝ բարի Զատիկ։

Գացե՛ք, տեսե՛ք՝ ով է տարել սուր,
Գացին, տեսան՝ հուրն է վառել սուր,
Հուրն ու սուր, սուրն ու գել, գելն ու էծ
Ձեզ՝ Բարկենդան,
Մեզ՝ բարի Զատիկ։

Գացե՛ք, տեսե՛ք՝ ով է տարել հուր,
Գացին, տեսան՝ ջուրն է մարել հուր։
Ջուրն ու հուր, հուրն ու սուր, սուրն ու գել, գելն ու էծ
Ձեզ՝ Բարեկենդան,
Մեզ՝ բարի Զատիկ։

Գացե՛ք, տեսե՛ք՝ ով է տարել ջուր,
Գացին, տեսան՝ էծն է խմել ջուր։
Էծն ու ջուր, ջուրն ու հուր, հուրն ու սուր, սուրն ու գել, գելն ու էծ
Մեզ՝ Բարեկենդան,
Ձեզ՝ բարի Զատիկ։

Էծն ու ջուրը, ջուրն ու հուրը,
Հուրն ու սուրը, սուրն ու գելը, գելն ու էծը
Ձեզ՝ Բարեկենդան,
Մեզ՝ բարի Զատիկ։

Սերը ինձ համար երգ է և աղոթք,
Որն ամեն անգամ հնչում է իմ հոգում,
Երբ խռոված է հոգիս ու տրտում
Հանց ավերված մի տուն, հանց մի թախիծ անհուն,
Երբ ցուրտ է շուրջս, ներսս մշուշ, թաց։

Այնժամ, երբ ես նստած եմ լուռ
Հանց ավերված մի տուն,
Երբ ցուրտ է շուրջս ներսս մշուշ, թաց։

Սերը ինձ համար լույս է և արև,
Որն ամեն անգամ վառվում է իմ սրտում
Եվ ջերմացնում է իմ սիրտը խռով
Իր շոյանքով շողի, լույսով Արարողի,
Տանում է ինձ դեպ այգաբաց թաց։
Սերն իր շոյանքով շողի, լույսով արարողի,
Տանում է ինձ դեպ այգաբաց թաց։

Տու՛ր ինձ, Տե՛ր, հույս և սեր,
Տու՛ր ինձ, Տե՛ր, լույս և երգ։
Թող արշալույսները իմ հոգնած հոգու
Չդառնան մութ իրիկնաժամ։

Սերը ինձ համար լույս է և արև,
Որն ամեն անգամ վառվում է իմ սրտում
Եվ ջերմացնում է իմ սիրտը խռով
Իր շոյանքով շողի, լույսով արարողի,
Տանում է ինձ դեպ այգաբաց թաց։

Սերն իր շոյանքով շողի, լույսով արարողի,
Տանում է ինձ դեպ այգաբաց թաց։

Տու՛ր ինձ, Տե՛ր, հույս և սեր,
Տու՛ր ինձ, Տե՛ր, լույս և երգ։
Թող արշալույսները իմ հոգնած հոգու
Չդառնան մութ իրիկնաժամ։

Քաշվանք, մեզ տանում ա տղերք,
Վաղուց չենք եղել մենք այնտեղ,
Որտեղ կա հիացմունք, հիացմունք ու զարմանք
Իսկ հիմա մենք դառել ենք ընդամենը ապրանք։

Հիմա այնտեղ չեն կերակրելու,
Ապո՛ւշ, չեն լվալու, չեն տալու
Բայց դու հզոր ես, կենդանի կմնաս
Բայց դու ազատ ես, տենց ազատ էլ մնա։

Աղջի՛կ, դե արի մի հատ ․․․
Բալա, քեզ վաղուց ես գիտեմ։
Դու տան աղջիկ ես, տան աղջիկ էլ մնա։
Քո գործը բուրդ ա, դե չփխի՛ ու գնա։

Մամա, ես հարբած եմ հիմա․
Պապա, ուզում եմ մեքենա։
Ա՛խ, խե՛ղճ մայրիկ, դու տան աղջիկ ես եղել,
Ա՛խ, խե՛ղճ հայրիկ, լալալալալալա

Քաշվանք, մեզ տանում ա տղերք,
Վաղուց չենք եղել մենք այնտեղ
Որտեղ կա հիացմունք, հիացմունք ու զարմանք
Իսկ հիմա մենք դառել ենք ընդամենը ապրանք: